We waren 1 dag voor het huwelijk van Tekle aangekomen in Shire. Deze stad is bekend voor zijn grote textielfabrieken, de toegang naar de Simien Mountains en zijn vluchtelingenkampen. Shire ligt in het Noordwesten van Ethiopië, dichtbij de grens van Eritrea en Soedan. De trouw ging door in Beliza een dorpje op een halfuurtje van deze industriestad.
Het was er erg warm zodat we de koelte binnen moesten opzoeken. s' Avonds dronken we bier en amuseerden we ons met een kaartspel,manillen.
Tekle kwam ons de volgende ochtend halen. Het was een half uurtje met de bus en een half uur te voet naar zijn dorp. Tijdens de staptocht was het bakken geblazen. Hij zei ons dat het 38°C was.
Beliza ligt op een grote vlakte op 600m hoogte. Er loopt een lange diepe groeve uitgesleten door een beek. Er is geen elektriciteit. Het dorp bestaat voornamelijk uit lemen huizen met rieten daken. Er ging een drukke gezellige sfeer. Er werd gretig gewerkt aan de feestzaal, een soort afdak van bladeren en takken. We mochten ons eerst wassen en omkleden en dat gebeurde aan de beek, dus dit was nog een goed stukje afdalen. Na mijn klimtocht terug naar boven, kon ik mijn kleren terug uitwringen. Voor deze speciale gelegenheid droeg ik een groen met goudgeborduurd Ethiopisch kleed die ik samen met mijn ouders heb uitgekozen in Mekele. Na een mini-fotoshoot met Tekle, werden we voorgesteld aan zijn bruid. Ze zat verstopt in een donkere kamer vergezeld van haar zussen, er speelde muziek op de achtergrond. Ze keek verlegen maar bood ons aan om te gaan zitten. Marieke en ik werden beide onder ‘handen’ genomen. Onze nagels werden in verschillende kleuren gelakt. Tekle had ons beloofd dat er van alles te eten zou zijn maar uiteindelijk kregen we tegen onze zin terug half rauw vlees voorgeschoteld. Het leek alsof ik op een fietsband aan het kauwen was. Mijn ogen en traankanalen gingen wel open toen wij extra shuro kregen.
Toen de eerste genodigden aankwamen, kregen we een stoel aangeboden. Alle rijen mensen keken onze richting uit. Alsof wij, Tekle, Marieke en ik op een troon zaten! Het voelde ongemakkelijk. De bruid kwam niet tevoorschijn en het leek alsof ik met Tekle trouwde. Alle aandacht ging naar ons en Tekle week geen meter van ons! Marieke en ik besloten niet te blijven zodat Tekle meer tijd kon spenderen aan zijn nieuwe bruid en familie. De aankondiging van ons vertrek zorgde bij Tekle voor een teleurstelling die hij niet kon onderdrukken. We maakten het goed door nog eens samen te dansen. In een kring met enkele gasten bewogen we met onze schouders op de muziek. We hadden veel bekijks maar op dat moment kon me dat weinig schelen. Ik zag aan Tekles gezicht dat het goed was en dat is voor mij het belangrijkste.
We probeerden Tekle te overtuigen om niet met ons mee te gaan. Toch begeleidde Tekle ons om samen te wachten op een bus. Er vielen nog veel lieve woorden maar het besef dat dit een echt afscheid is, had ik niet. Dit zal pas komen, wanneer ik definitief vertrek uit Kelat.
1 ding is zeker, als ik ooit trouw zal het met iemand zijn die ik goed ken en lief heb!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten