Een beetje treurig verliet ik Mekele en ging ik alleen terug naar Kelat. Ik had nog inkopen gedaan op demarkt van Mekele. Niet zo'n slimme zet van me als je weet dat het paaszaterdag was. In en rond de markt zag ik een mensenzee. Na deze gekte overleeft te hebben, bracht Negasi, de vaste chauffeur me terug naar thuis. Ik genoot van deze mooie terugweg naar Kelat. Ethiopië blijft me verwonderen.
Ik wist nog niet wat me te wachten stond. Toen ik moe maar gelukkig aankwam in Kelat, deed Negasi moeilijk over het afgesproken bedrag. Hij wou gewoon meer krijgen dan wat was afgesproken. Ik ben het echt moe om telkens over geld te discussiëren. Daarom misschien heb ik eraan toegegeven. Dit was niet naar de zin van iemand van de tadia die er was komen bijstaan. Hij zei dat ik me niet mocht laten doen en niet mocht toegeven. Hij kon maar niet begrijpen dat ik het echt beu ben om altijd te discussiëren over geld. Dit is soms het enige waar het hier telkens om draait...
Ik zonderde me af in mijn kamer en hoorde plots een geluid. Ik zag nog net een grote truck die iets brederwas dan de ingangspoort het domein van de clinic oprijden . Ik was razend en schelde hem uit als gek! Hij reageerde agressief maar had blijkbaar de kijklustigen op zijn hand. Ik ging Abara halen maar die zei dat het niet zo erg was. Hij zal wel eerder bang geweest zijn om te reageren op de truckchauffeur. Hij is hier gekend als een vechtersbaas. Teleurgesteld droop ik af. Zonder eten wou ik toen mijn bed inkruipen. Abara stond al vrij snel terug aan mijn deur om samen een bevalling te doen. In de verte hoorde ik de priesters zingen voor Pasen. Ondertussen kon Abara mijn gedachten wat verzetten door me bij te scholen over de complicaties voor, tijdens en na bevallingen. In de verte hoorde ik de priesters zingen voor Pasen.
Rond middernacht belde Abid me op om te helpen in de clinic. Buiten zag ik 10 man staan met geweren en binnen trof ik een lichaam aan volledig onder het bloed. Het gezicht was bewerkt met stokken en was onherkenbaar. De patiënt was bewusteloos en had geen bloeddruk. Abid panikeerde en kon geen infuus meer plaatsen. Ik schrok van het beeld. Hij ging in schock en stopte met ademen. Ik startte de reanimatie en riep dat ze de ambulance van Adigrat moesten bellen. Ik dacht toen dat het een verloren zaak was. Abara kwam erbij en kon moeizaam een infuus prikken. De patiënt kreeg in een snel tempo het vocht toegediend. Hij startte langzaam met ademen en ik stopte met reanimeren. Hij kwam ook terug op druk en ik voelde terug een hartslag.
Na een korte tijd begon Abid de vele wonden te hechten op zijn hoofd. Hij kwam terug bij bewustzijn en begon te kreunen van de pijn. Ik kon Abara overtuigen om hem pijnstilling te geven intramusculair. Toen hij min of meer stabiel was, bracht de ambulance hem naar Adigrat. Ik trilde toen ik buiten kwam maar had niet veel tijd om na te denken want in de materniteit stond de vrouw op bevallen. Dit ging vlot en het was een flinke jongen.
Ik ging uiteindelijk slapen met de eerste zonnestralen. Het is pasen......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten