We zaten zoals vaak na het avondeten Uno te spelen met Abid en Tekle toen Abara kwam melden dat er een vrouw op komst was om te bevallen. Als vrouwen op het punt staan om te bevallen kunnen ze een ambulance vragen om hen te komen halen. In de hele regio zijn er 3 amublances. 1 ambulance wordt gedeeld met Sobeya, Kelat en Haben. Momenteel is deze niet in gebruik door een ongeval 2 weken geleden. In nood kunnen we een ambulance vragen van een andere gemeente maar dan moeten we uren wachten. De vrouwen die op bevallen staan kunnen niet zo lang wachten dus zit er niets anders op dan te voet te komen.
Ik stond de vrouw op te wachten aan de ingang van de gezondheidspost onder een bijna volle maan. Een uur later kwam de vrouw aangewandeld met enkele familieleden. Ze zag er vermoeid uit maar stond nog niet op het punt om te bevallen. Van Abara moest ik proberen enkele uren te slapen om dan om middernacht op te staan. Ik kwam rond 23u30 wakker en hoorde geschreeuw. Ik trok mijn witte schort aan en liep naar de bevallingskamer. Abara hielp haar op de bevallingsstoel. Het mooie werk kon beginnen. De bevalling liep vlot. Abara liet me heel wat dingen zelf doen maar omdat de navelstreng rond het rompje van de baby zat nam hij over. De nabevalling gebeurde zoals gewoonlijk perfect dankzij Abara. Wat me wel zorgen maakte was de weinig affectie van de vrouw tegenover haar kersverse dochter. Omdat we zagen dat ze geen spullen had voor de baby gaven we haar een bodytje en een deken. In de vroege ochtend vertrok ze naar huis.
Ze was nog maar 5min vertrokken of de telefoon rinkelde. Terug een bevalling maar de vrouw kwam van ver, ze woonde achter de waterdam, op 2-3uur stappen. Er was een kans dat ze thuis of onderweg zou bevallen, dus reden Tekle en ik samen met de moto de vrouw tegemoet. De zon kwam op en scheen over Kelat, een prachtige ochtend. We zagen de vrouw vergezeld met haar moeder en zus al stappend langs de velden. Tekle zette me af en reed terug naar de gezondheidspost. Het was nog een goed uur stappen met af en toe een pauze. Ik gaf haar water en een banaan om op kracht te komen. Ze leek jonger maar veel sterker dan mij! Mijn motto: veel...veel respect voor de vrouwen hier! Als ik ooit het geluk heb om ook een baby ter wereld te brengen dan denk ik aan hier en dit moment.
Na aankomst in de materniteit duurde het nog even voor het persen kon beginnen. Ik had nog tijd om te ontbijten en me klaar te maken. Ondertussen kwam de timmerman langs om een kast in elkaar te knutselen in de voorraadkamer en kwam de woreda om de 2e container leeg te maken. De technieker kwam ook enkele minuten later om enkele metingen uit te voeren zodat ze volgende week de waterpomp kunnen installeren.
Mijn aandacht werd overbevraagd. Tekle stond gelukkig rond mij te dansen. Abara uitte zijn bezorgdheid over het materiaal van de container, wat voor de nodige spanning zorgde. Uiteindelijk kon ik me volledig richten op de bevalling. Hij liet mij alles alleen doen. Wees gerust, Abara stond naast mij om over te nemen indien nodig. De jonge vrouw bleef enorm rustig en zelfs tijdens de weeën kon ze haar sterk houden. Ik moedigde haar aan in mijn gebrekkig Tigringa waardoor we beiden lachten. Ik had me nooit voorgesteld dat een bevalling echt leuk kon zijn. Het persen ging moeilijk maar uiteindelijk kwam de baby gezond ter wereld. Het was een jongen van 2,1kg. Ik nam zijn temperatuur en hij bleek onderkoelt te zijn. 34°C, mijn vermoedens klopten. De couveuse werd aangelegd (waarschijnlijk voor de eerst keer want Abara was wat aan het klungelen met de machine). Het duurde even voor deze warm werd. Buiten was het warmer dan binnen dus nam ik de baby naar buiten om op te warmen, beschermd met een deken tegen de zonnestralen. Dit lukte even en de jongen werd voor de veiligheid toch nog even in de couveuse gelegd. Het was een klein wonder en ik bleef er maar naar kijken. De mama keek me trots aan en neen....ik neem de kleine niet mee naar huis. De mama is te gelukkig met die kleine spruit.
Toen was het bijna donker en toch vertrokken ze nog richting huis. Ik werd door heel de familie en vooral door de grootvader uitgebreid bedankt. Ik zag hen verdwijnen in de duisternis, de volle maan scheen en ik voelde me trots op wat ik die dag bereikt had!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten