Kerken en mijmeringen

Uitkijken over Kelat, zonder zorgen en met veel dromen! Een wandeling maken in deze vallei en telkens iets nieuws ontdekken, kan hier dagelijks. Er zijn meer dan 20 orthodoxe kerken. Ik heb ze bijlange nog niet allemaal gezien, laat staan bezocht. De kerken die ik een bezoek bracht, waren telkens prachtig. Een stukje verborgen schoonheid die enkel is weg gelegd voor mensen die hier wonen en leven. Ik voel me gelukkig dat ik hier ben en mag meeleven met het ritme van het dorp. Het is niet het leven dat ik gewoon ben, het is zelfs niet te vergelijken. 's Ochtends opstaan met het eerste licht en 's avonds gaan slapen wanneer thuis in België het avondleven pas begint.

Als ik ga wandelen heb ik altijd een steen in mijn hand om honden weg te houden want hondsdolheid is nog een bestaand fenomeen. Je moet op je hoede zijn wanneer je een nieuwe steen opneemt. Onder elke steen kan een slang, schorpioen of giftige spin verborgen zijn. Beten komen hier dagelijks voor, maar geen nood, het antigif ligt klaar in Sobeya, het dorp verderop.

Toen ik op stap was naar Sobeya, ontmoette ik een vrouw met haar kleine baby in een draagdoek. Ik hielp bij de geboorte. Het feit dat de baby het mutsje droeg die ik haar schonk, deed me glunderen.

De dagen worden hier warmer en dat houdt me wat vaker binnenshuis. Elke inspanning begint meer en meer energie te vragen door de hitte. Toch tovert de zon nog steeds een glimlach op mijn gezicht.

Ondertussen breng ik veel tijd door met Abid, de verpleegkundige.  Door de taalbarrière kunnen we moeilijk communiceren. Toch voel ik dat ze open bloeit. We spelen samen, zingen, dansen, leren en kijken samen naar de prachtige omgeving om ons heen.
Overlaatst luidop moest ik luidop lachen tijdens het eten. Als ik in België ben zal ik met heimwee maar vooral met veel plezier vertellen over de momenten samen met Abid.
" you sleep good?" "yes, good, you?" "hmmm yeah, but guard snoring again" "hahaha" Onze confersaties bestaan steeds uit weinig woorden.
Elke middag eten we samen de zure pannenkoek injera met weer een te pikante saus. Ondertussen maak ik zelf de koffie. Het lukt me al aardig goed!
De avond maken we het vaak gezellig. Er brandt een kaars wanneer er geen elektriciteit is en onze koplamp hebben we al uit voorzorg aan. Ik krijg elke avond opnieuw spaghetti met ajuiensaus en thee. De saus bezorgde me overlaatst een voedselvergiftiging waardoor dit me niet meer zo smaakt.
De avond sluiten we af met een spelletje uno. Hoeveel keer we het spelen is afhankelijk van het uur maar ze zou soms blijven doorspelen. Stilzwijgend zitten we naast elkaar, lachen om elkaar als we verliezen. Er zijn niet altijd woorden nodig om elkaar te begrijpenen zeker niet om op het gemak te zijn bij elkaar. Het zijn stiltes die niet vervelend maar juist warmte en rust geven.

Mijn energie en tijd die ik stak om het werk wat efficiënter te laten verlopen, begint zijn vruchten af te werpen. Na zoveel keer uitleggen welk materiaal er voor handen is in de kliniek, maakt Abid er uiteindelijk gebruik van! Als ik dan de kliniek binnenkom toont ze met trots hoe ze het materiaal op een correctie manier gebruikt.
Ook Abara toont me trots elke keer de werking van de couveuse en sterilisator.
Het zijn deze kleine dingen die zullen blijven als ik weg ben, of dat hoop ik toch. Ik ben niet met de intentie gekomen om hier alles te veranderen maar wel om zaken beter te maken. En vooral om van elkaar te leren. Ik heb hier zelf bevallingen mogen doen, Abid heeft me leren naaien, vooral oren zijn moeilijk.
 De noodgenerator zal nog niet werken op de dag van mijn vertrek maar de waterpomp misschien wel nog, we zullen zien. Maar het zijn vooral de onverwachte kleine dingen die goud waard zijn.