Ik besloot om vandaag naar Sobeya te gaan. We hadden de boekenlijst nodig. Volgende week gaan we naar Mekele en zouden we de boeken kopen die nodig zijn voor in de bibliotheek van de middelbare school in Sobeya. Momenteel hebben ze 2 boekenrekken voor 700 leerlingen.
De vzw heeft een tijdje geleden 2 brommers gesponsord om hier in Kelat en de omgeving rond te rijden indien er thuisverpleging nodig is. Ik vraag aan Abara of hij of Tekle mij kunnen brengen naar sobeya met de moto. Dit zal moeilijk gaan, zegt hij, want ze hebben beiden geen rijbewijs en er is controle op de weg naar sobeya. Ik heb een rijbewijs dus mag misschien wel met de brommer/moto rijden. Abara leerde me gisteren de kneepjes van het vak maar het is moeilijker dan verwacht, want de wegen zijn hier een ramp. Overal grote stenen en diepe putten op en in de zandwegen. Ik neem het risico niet dus brengt abara mij naar de splitsing van Sobeya en Adigrat. Na bijna 5 keer vallen omdat Abara veel te traag rijdt en dus vaak zijn evenwicht verliest, ben ik toch veilig aangekomen. Er zitten heel wat mensen te wachten op een bus richting Sobeya. Het is namelijk marktdag daar, dus ook de bussen zitten vol. Na een half uur wachten, beslis ik te voet te gaan. Het zou 1u -1u30 stappen zijn. Ik heb in mijn rugzak water, fruit en snoep, dus ik zou het wel overleven. De mensen aan de splitsing raden het me af omdat ik een buitenlandse ben, maar ik vertrek toch. Ik geniet er van, alleen op stap in de zon, luisterend naar de geluiden om me heen. Na 20min stopt er een jeep naast me. Er zitten 8 pastoors en 1 zuster in. Ze zijn op weg naar een begrafenis van een 12jarige jongen die gestorven is aan een ziekte, specifieker waren ze niet. De begrafenis gaat door in Sobeya en ze bieden me een rit aan. Daar zeg ik geen neen op. Na elkaars nummers uitgewisseld te hebben en de gekende paspoortcontrole door het leger zijn we al snel in Sobeya. Ik stap meteen naar de directeur zijn huis. Zijn vrouw maakt meteen koffie voor me en laat iemand haar man zoeken. Hij komt na een 10tal minuutjes het kleine huis binnen gewandeld. Hij biedt eten aan, wat mooi meegenomen is op de middag. Hij geeft me de boekenlijst. Ik bespreek ook met hem de datums voor mijn volgend bezoek. Na een uitgebreide maaltijd (pasta met injera) ga ik nog langs de markt om rijst, kruiden, bananen en een spiegel te kopen. Als Marie weg is heb ik niemand meer die zo eerlijk zal zijn over hoe ik er echt uit zie!
Op de bus terug naar de splitsing met Kelat, leer ik een vrouw kennen. Zij is leerkracht aan de lagere school van kelat en nodigt ons uit om maandag naar de school te komen. Ze spreekt goed Engels! Ze heeft heel wat eten gekocht op de markt en er staan al mensen te wachten aan de splitsing om te helpen dragen. Ze willen niet dat ik help dus begin ik mijn staptocht naar kelat alleen. Na een sanitaire stop tussen te cactussen, loop ik 2 vriendelijke mannen met een zak teff op hun hoofd tegen het lijf. Ze roepen naar mij "dokter dokter" en geven me een onmiddelijk een hand. We kunnen spijtig genoeg niet communiceren maar ze tonen me wel een kortere weg naar Kelat langs de velden. Met de ondergaande zon op mijn huid en die 2 oudere Ethiopische mannen in traditionele klederdracht, loop ik al glimlachend mijn 2e thuis tegemoet! Ik heb weer een leuke dag gehad met fijne ontmoetingen. Ik verlang naar de dingen die nog moeten komen, maar ik ben al gelukkig met de dingen nu!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten