We bezochten deze ochtend de school in Sobeya. Eerst spraken we met de directeur over de investeringen die nodig zijn, zoals extra computers, projector, schoolbanken, boeken... We volgden een les aardrijkskunde, geschiedenis en Engels mee. Telkens als we ergens binnen gingen stonden de leerlingen recht en als we naar buiten gingen klapten ze in hun handen. Tijdens de les was het muisstil in de klas maar wanneer we een voet buiten zetten, schaterden ze het uit!
Omdat het niet mogelijk was om naar de danakil depression te gaan deze week, besloten we terug naar Kelat te gaan. We moesten eerst naar Adigrat om inkopen te doen. Tesfalem had een auto kunnen regelen die ons erna naar Kelat zou brengen. Die liet heel lang op zich wachten.
Om 20u00 kwam de auto ons eindelijk halen aan een tankstation. Het was al pikkedonker en er waren geen sterren te zien door de dreigende regenwolken. De jeep ging eerst langs een verlaten steegje om benzine te kopen want de tankstations waren leeg. We hadden nog een hele weg te gaan. Het was ongeveer 1u30 rijden naar Kelat in de bergen, langs hobbelige zandwegen. Er is geen straatverlichting en dus al zeker niet op de verlaten wegen zoals die naar kelat.
Na 20min rijden werden we tegengehouden door een legerpost. Zij deden moeilijk om de weg vrij te maken en lieten hun kolonel komen. Hij vertelde dat hij ons niet kon doorlaten. Zoals jullie wel weten ligt Kelat op enkele kilometers van de grens met Eritrea. De kolonel kon ons niet verzekeren dat de weg veilig was. De omgeving wordt telkens in de vroege ochtend uitgekamd op bommen of Eritrese spionnen. Vooral omdat wij buitenlanders zijn kon dit voor problemen zorgen. Hij vroeg ons of er iemand van onze trip op de hoogte was. Toen ik zei dat enkel de verpleegkundigen van onze komst afwisten, twijfelde hij. De chauffeur kon hem uiteindelijk overtuigen ons door te laten. Ik was enorm op mijn hoede en durfde het verhaal niet meteen aan Marie te vertellen. Zij zat in de auto te wachten.
We reden door, de bergen verder in. De weg lag er modderig bij door de regenval. Bij de splitsing van Sobeya en Kelat raakte de auto in moeilijkheden. De chauffeur en zijn vriend stapten uit om het probleem op te lossen. Marie en ik zaten stilzwijgend naast elkaar. We hadden geen ontvangst op onze gsm om Tekle te vertellen dat we later zouden aankomen dan verwacht. Toen de chauffeur een steen uit de struiken wou nemen kwam er een geweer te voorschijn gevolgd door 5 mensen. Ze hadden donkere gewaden aan en we zagen dat er 2 vrouwen bij waren. 1 kleine vrouw met grote handen die een geweer stevig vasthield tegen haar borst. De ander, stevig gebouwd en iets groter dan mij, had een groene doek rond haar hoofd en keek met doordringende dreigende ogen naar ons. Ze lieten ons uitstappen. Ze spraken ook Tigrigna. Marie en ik konden geen woord uitbrengen door de angst. Ik struikelde maar kon me nog net vasthouden aan de auto. De 2 vrouwen onderzochten de auto en de 3 andere mannen fluisterend onderling. De vrouwen namen het eten in beslag en gebaarden dat we de rugzakken uit de auto moesten halen. We deden ze open maar ze waren niet geïnteresseerd in wat erin zat. Ze discussieerden onderling met de mannen en we werden verplicht hen te volgen. We namen zelf onze rugzakken mee. Ik droeg een kleedje en sandalen en was dus niet voorbereid om lang te stappen. Omdat we door dicht struikgewas stapten, scheurde de huid van mijn benen open. Ik voelde het bloed langs mijn enkels naar beneden lopen. Nog steeds durfden we niets zeggen, maar ik hoorde Marie lichtjes snikken. Ook ik kon mijn tranen niet tegen houden. We namen elkaars hand vast en stapten verder gevolgd door de 2 vrouwen. Mijn hart bonste in mijn keel, mijn mond was kurkdroog en elke stap werd zwaarder. Ik dacht aan thuis, aan de libel waar ik zo graag zit met Liene en Mariele, genietend van een warme zomerbries en met onze voeten in het water, vertellend over alle daagse dingen... Ik werd al snel wakker geschud. We kwamen bij een wit gebouw aan, die ons vertrouwd leek. Tekle stond ons al zwaaiend op te wachten met een lachende Abara naast hem! Ze knuffelden ons stevig en waren blij ons terug te zien, en ja, wij ook! We waren thuis!
Dit was het verhaal dat ik me volledig kon inbeelden nadat het Ethiopisch leger ons had tegengehouden. Ik hou van drama maar we hebben uiteindelijk een veilige rit gehad!
Deze ochtend zagen we een hele stoet van het leger in Sobeya. Ze verkennen momenteel de omgeving en doen oefeningen in de bergen. Ik heb het gevoel dat het Ethiopisch leger zich aan het voorbereiden is voor iets. Ik geloof dat Kelat veilig is voor ons maar ik heb bedenkingen bij de relatie tussen Eritrea en Ethiopië.
Je bent een echte actie schrijfster! Ik was helemaal mee met je verhaal...
BeantwoordenVerwijderen