Poliocampagne

Waarom het makkelijk maken als het moeilijk ook kan. Of waarom het pad volgen als je rechtdoor kan stappen. Dat zijn nog maar enkele meningen van Tekle en zijn moeder. Tekle is de verpleger met wie ik vandaag ben mee gegaan voor de poliocampagne. Ik had me ongerust moeten maken toen ik vanmorgen om 6u op moest staan en hij meteen mijn stapsandalen afkeurde. Ik kreeg een stevig ontbijt voorgeschoteld; injera met ei, bonen en aardappelsaus. De start van onze wandeling was fantastisch. De omgeving van kelat is adembenemend. Droge zanderige ondergond, bruine bergen en een zee van cactussen. De zon kwam op en verspreidde een roze gloed over de lucht. Ik ging Tekle achterna met mijn rugzak met wat ratsoen (fles water, koek, banaan en frutella's) in en zijn moeder met de vaccinatiebox in mijn kielzog.

Alle kinderen onder de 5 jaar krijgen 2 druppels op hun tong van het poliovaccin. Bij ieder kind die het kreeg werd de R pink blauw gekleurd. Soms moest ik Tekle eraan herinneren dat het kind nog het vaccin moest krijgen want dit vergat hij vaak na telkens een heel verhaal te vertellen tegen de ouders/broers of zussen/gebuurs... Ook werd er een nummer op elk huis getekend met krijt. Daar stond een N op wanneer er geen kinderen waren onder de 5j of een V wanneer wel. Dan telkens een R2, waarvoor de ouderdom stond volgens Tekle al zouden alle kinderen 2j zijn volgens hem. En dan als laatste 2007, dit staat voor het jaar getal.
Voor hen is het vandaag 30januari 2007. Ook het uur is anders. Zij beginnen de dag 's morgens om 0u wanneer het voor ons 6u is, de dag eindigt om 12u en dat is voor ons 18u.

Rond 10u 's morgens mijn tijd kreeg ik mijn eerste gerecht weer injera met de nodige koffie.
De tocht van het ene huis naar het andere werd zwaarder. Zoals ik eerder zei, ze lopen graag recht ipv het pad te volgen. Zo kon ik mijn klimtechnieken goed gebruiken en werden mijn benen gepijnigd door de cactussen. De mensen waren heel vriendelijk en gastvrij. Ik mocht overal binnen en proefde van hun eigen keuken. Met een telkens vollere maag stapten we dieper de bergen in. Towa, de plaatselijke coctail met de nodige alcohol werd vaak geschonken. Ook mocht ik drinken van verse melk, die voor mij een witte pap was die naar zure yoghurt smaakte. Het koste heel wat moeite om dat op te drinken en mijn gezicht niet te laten betrekken, want de hele familie keek mee. "Tuueem!" (lekker) en iedereen lachte! Ze vinden het heerlijk als ik Tigrigna spreek. Ze willen het me allemaal leren, want communiceren is beperkt in het Engels.

Toen ik de injera, de towa, de melk en koffie beu was, wou ik graag terug naar het ziekenhuis. "We zullen terugkeren naar Kelat" zei Tekle, maar met de nodige stops bleek achteraf. We gingen langs een huis waar heel wat mensen bijeen zaten. De stieren die net geslacht waren hingen aan het plafond en alle ingewanden werden netjes gesneden. Hopen injera lagen klaar om opgegeten te worden. Ik kreeg net geen attack. Ze waren enthousiast dat ik foto's nam. Gelukkig was alles voor de volgende dag. Er zou een ceremonie zijn bij de monniken bovenaan de berg. Ik zou hiervoor passen want het geklim zou ik niet overleven na zo'n dag als vandaag, al had ik het graag wel mee gemaakt. Voor we weg gingen, kregen we nog wat towa, 2 glazen melk en injera met verse gebakken lever. Ik hoop dat deze stier toch geen hepatitis had, of ik mag mezelf een klap in mijn gezicht geven, want weigeren durfde ik niet.

Om 17u keerden we eindelijk echt terug naar het ziekenhuis waar Marie me stond op te wachten. Er werd vandaag niet gewerkt in het ziekenhuis. Na mijn verhalen te horen, stond ze te springen om zelf op pad te gaan de volgende dag. Een gewaarschuwd man is er 2 waard!

Een echt avontuur met heel wat ontmoetingen en leerrijke verhalen. Ik zou het geen 2x doen, maar niemand neemt me dit nog af! Kelat is misschien enorm afgelegen maar ik voel me hier wel thuis!