We vertrokken 's ochtends rond 10u. In het lokaal van de tourorganisatie moeten we onze bagage verminderen, 1 trekrugzak voor ons 2. Dit valt nog mee. We staan te praten met een Duits meisje, Paulina die haar stage geneeskunde in Gondar doet, de oude hoofdstad van Ethiopië. Dan is er nog Hazel , een meisje van Engeland die al 4 jaar in Afrika woont en werkt als fotografe voor verschillende magazines. We zitten spijtig genoeg niet samen in de auto. We zaten samen met een Russisch koppel samen, de enige nationaliteit waarmee we de auto liever niet hadden gedeeld. En ze hebben ons voordeel bevestigd, bleek achteraf! De vrouw heeft haar eerste man verloren in een auto ongeval waar ze zelf levend is uitgekomen. Ze vertelde dat ze terug heeft moeten leren praten, lopen, eten... Het ongeval zal wel niet de reden zijn van haar plastieken lichaam. De man was groot en stevig gebouwd en had een gele korte broek en oranje t-shirt aan. Een boer bij het eerste woord dat hij uitbracht. Tijdens de rit sprak hij meteen over geldzaken, wat wij verdienen, hoeveel wij betalen om te huren of te kopen. Hij vroeg ons ook of wij vaak met verschillende mannen het bed delen, waarbij wij na ons antwoord door hem conservatief werden genoemd. Hij had nog heel wat vragen en verhalen voor ons, te absurd om op te noemen. De eerste uren daalden we enorm. We daalden van meer dan 2500m naar zeeniveau. We voelden ook de temperaturen verhogen. De beloofde airco was eerder een blazer met koude lucht. Het Russisch koppel kloeg meteen en dat was ook heel de rit zo.
We reden eerst naar Erta Ale. We zijn de hele dag onderweg geweest en na uren op vulkanische grond te rijden kwamen we aan in het basis kamp. Er waren een 10tal soldaten aanwezig die ons zouden beschermen in het gebied. In 2012 zijn er heel wat toeristen omgekomen door een aanval van het Eritrese leger. Het was 2u30 stappen naar boven in het donker. De groep ging traag en wij gingen apart lopen van hen om ons eigen tempo te kunnen aannemen. We hadden geen koplampen mee maar vonden onze weg door het licht van de maan. De drukkende warmte nam heel wat energie van mij. De tocht was zwaar maar je vergeet alles als je de krater ziet. We voelden de warmte van de lava op ons gezicht en konden er 10m van staan. We stonden stilzwijgend te kijken hoe de lava naar boven spetterde. We hebben zo uren blijven staan. Van Negasie, onze gids, mochten we met ons 4 net naast de krater slapen op een voorwaarde dat we niet slaapwandelden. De anderen zouden iets verder slapen in hutten. 2 maanden geleden was er een man overleden die had geslaapwandeld maar van een rots is gevallen, dus net niet in de vulkaan. We vertelden horror verhalen aan elkaar over mensen die in de vulkaan vielen. Gelukkig is dit nog nooit gebeurd. De laatste uitbarsting van Erta Ale dateert ongeveer 4jaar geleden.
Na een warme maar avontuurlijke nacht op de gesmolten lava vertrokken we net voor de zonsopgang terug naar beneden. Eens de zon aan de hemel verscheen was het niet te houden van de warmte. We verlieten weer de groep en stapten goed door. We kwamen aan in het basiskamp al puffend en zwetend en kregen een heerlijk ontbijt voorgeschoteld. De groep kwam 1 voor 1 aan. Plots was er tumult in het basiskamp. Enkele soldaten liepen heen en weer door het kamp, namen een brancard en liepen richting de vulkaan. Er was een groepje dokters uit Duitsland ook bij onze groep. Een van hen was 74 jaar oud en was met een kameel naar boven geweest. Door de warmte bij het dalen is hij onwel geworden. Men dacht eerst aan een hersenbloeding. Hij had geplast in zijn broek en was bewusteloos geworden op de kameel. Het was nog een goed uur stappen van het basiskamp en de warmte was niet te houden. Ze bleven heel lang weg en we zaten met een bang hart te wachten. Na enkele uren kwamen ze terug aan met hem op de brancard, hij was terug bij bewustzijn. Ze zijn toen met de jeep terug naar Mekele gereden. Wat hij juist had weten we niet maar we denken dat het te wijten was aan dehydratie. Een helikopter bellen kon meer dan 24uur duren en er is geen telefoonbereik. Daar hebben we weer de Russen. Zij gingen beiden ook bijna dood door de tocht en wilden terugkeren met een helikopter. Hij had een sateliettelefoon gekocht maar kon spijtig genoeg niemand overtuigen hen te komen halen met de helikopter. Ze moesten het dus verder doen met ons in de auto zonder airco. Ze gingen maar door met klagen. De man is uiteindelijk over wapens begonnen. Zij wonen in Amerika en houden van wapens. Ze hebben er ook thuis liggen. Ze wonen in een veilige buurt maar als zijn vrouw zou verkracht worden kan hij de verkrachter meteen neerknallen. Daarover wordt er hevig gediscussieerd in de auto. Wij Europeanen zijn helemaal anders dan hen. Hij had in China Europeanen ontmoet en hij wou niet met hen in de auto zitten omdat ze hondenvlees hadden gegeten. Ik stelde voor dat hij me maar uit de auto kon schoppen want ik heb dat ook al gegeten in Ghana. Het feest barstte los. Hij noemde me walgelijk. Als ik hondenvlees eet dan zou ik ook van plan zijn mensen te eten. Want een hond is hetzelfde als een mens volgens hem. Als ik hen zeg dat wij ook kippen eten zegt hij dat een kip gemaakt is om op te eten en honden niet. Wat een gezellige sfeer in de auto. Ze bleven er maar op doorgaan tot ik hen echt moest overtuigen erover op te houden. Er werd gezwegen voor de rest van de dag. In de late namiddag kwamen we aan bij een zoutmeer. Het was er terug erg warm en konden een lauwe duik nemen in het meer, daarna konden we ons afspoelen in een warmwaterbron waarna ik nog warmer had. We sliepen onder de blote hemel naast het meer. De volgende dag hebben we enkel gereden. Er was een nieuwe auto aangekomen met echte airco voor de Russen. Zo waren we verlost van hen en konden Hazel en Paulina bij ons in de auto zitten. FEEST! De Afara bevolking is moslim dus op vrijdag wordt er niet gewerkt dus konden we de kamelen met zoutklompen niet zien. We sliepen die avond in een Afardorp. Het zag er duister, grijs en onleefbaar uit. Marie en ik voelden ons niet op ons gemak daar. We kregen er wel rieten bedden waar we onze matras konden op leggen, iets comfortabeler dus.
In deze regio wordt ook nog aan vrouwenbesnijdenis gedaan. Dit was een groot probleem in Ethiopië maar is nu verboden. In sommige streken wordt deze gruwelpraktijk nog steeds uitgevoerd bijvoorbeeld in Afar. Ik hoorde van de gids dat in dit gebied de vrouwensterfte na bevalling erg hoog ligt. Dit komt omdat de toegang naar gezonheidszorg moeilijk is maar ik denk dat dit ook te wijten is aan de besnijdenissen.
Onze laatste dag gingen we naar Dallol. Het 2e laagste punt op het Afrikaanse continent (-125m) en de warmste plaats op aarde. Het was 38°C in de voormiddag en dit was frisser dan anders, al is de gevoelstemperatuur stukken hoger. Je vond er stenen in alle kleuren. Het leek een koraalrif boven water. We konden bijna niet geloven dat dit nog de planeet aarde was, het leek zo surrealistisch!
Er was ook nog een klein meer gemengd met acid, olie en water. Volgens de gidsen is het een geneesmiddel tegen littekens. Smeren die handel dus! Mijn littekens op mijn benen waren op slag verdwenen, of dat hoopte ik toch!
Op de weg naar de zoutvlaktes bij Dallol zagen we rijen kamelen lopen. Het waren er honderden. Het was indrukwekkend om ze zo te zien lopen langs de vlaktes. De mensen gaan een hele dag werken op de zoutvlaktes om stukken zout uit te kappen. s' Avonds gaan de kamelen met het zout naar het dorp. 1 stuk weegt 20kg en ze dragen zo'n 20 blokken. Ik weet niet wat zwaarder is voor hen, het gewicht of de warmte maar ik denk dat het een dodelijke combinatie is.
Toen we terug in Mekele kwamen, namen we afscheid van Paulina die naar Lalibela vertrok in de vroege ochtend. Wij zouden nog 1 gaan drinken met Hazel en Negasie, onze gids. Uiteindelijk hadden we een geweldige avond en dansten we de nacht in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten