The highlands

Zondag = vrije dag! Dus we mogen doen wat we willen, er wordt niet gewerkt, behalve bij urgente zorgen! Dus wat doen we... We beslissen niet uit te slapen maar om 6u op te staan voor een heuse bergtocht. We willen graag de beklimming vroeg in de ochtend doen, zodat we de warmte vermijden. Kelat ligt midden een bergketen. Marie had reeds de tocht gedaan met de poliocampagne maar ze zei zeker geen neen om dit opnieuw te doen. Ik was al wat bang met mijn povere conditie, maar ik ging er toch volledig voor. Ik smeerde mijn kuiten in, zorgde voor een overlevingspakket en at nog een banaan, want we zouden ontbijten onderweg. Toen we de deur van onze kamer open trokken, zagen we een dichte mist. Dit hield ons niet tegen en samen met Tekle vertrokken we op tocht. Het eerste half uur had ik het moeilijk met het snelle tempo. Hoe langer we stapten, hoe steiler het werd. Er kwam precies geen einde aan. Telkens ik dacht dat we op de top waren, kwam er nog een stuk. We hebben geklommen met onze handen en voeten. Ik weet dat ik geen held ben in klimmen, maar hier heb ik mijn grenzen verlegd. Het ging makkelijker dan verwacht en ik had er plezier in. Ligt hier een nieuwe hobby op mij te wachten... Spieren in de benen heb ik al, nu nog wat werken aan de armspieren, de conditie en het komt goed. Als we weer bij een steile rots kwamen, mochten we niet nadenken, gewoon doen! Ik vond het soms onverantwoord zonder klimmateriaal maar we hadden Tekle mee, al heeft hij ons nooit naar boven moeten trekken! Er klinkt trots in mijn woorden, maar ik heb er nog geen dikke nek van gekregen, wel een verbrande... Bij elke pauze, genoot ik van het adembenemende uitzicht. We zagen Kelat liggen. Ik kon wel vliegen als de roofvogels toen ik de opkomende zon zag. De lucht had een roze gloed. We zagen wolken in de vallei en rond de bergen, die lichtjes wegtrokken.

Na 2u30 klimmen kwamen we boven op een plateau. Alle bergen zagen er zo uit bovenaan. We hadden tijdens onze tocht geen mens tegen gekomen, maar op deze plateau woonden een 10tal gezinnen. We namen rust langs de rand van het plateau met uitzicht op Sobeya en Eritrea. Toen we besloten terug te dalen, werden we nog uitgenodigd om koffie te drinken bij een familie. We werden ontvangen in een klein stenen huisje naast de koeien, geiten en kippen. Ze schonk ons towa in maar de melk en injera sloegen we af. De koffietas was meer gevuld met suiker dan met koffie maar het smaakte.

De tocht naar beneden ging vlot. We besloten de lange weg te nemen die minder gevaarlijk was. De zon brandde op ons gezicht maar een sjaal hield de warmte gedeeltelijk weg.

We hadden honger maar we moesten ons eerst wassen van Abid toen we aankwamen in de materniteit. We werden verwend en kregen een grote injera met veel verschillende sausjes en zelfs salade. Het was een feestmaaltijd maar ook de beste maaltijd sinds onze aankomst!

We lazen in de namiddag nog een boek en eindigden de avond terug met uno in het huisje van Abid en Tekle.