Mijn eerste bevalling!

Als een leven eindigt, begint een nieuw!

Ik had het niet verwacht maar al op dag 2 in Kelat heb ik een geboorte van een nieuw leven mogen bijwonen, of eerder mogen assisteren. Ik heb de les van Floor Caron meteen kunnen toepassen, hierbij een grote dank aan haar!

Vanmorgenvroeg vertrok Marie de bergen in voor de poliocampagne. Het bleek achteraf een prachtige tocht te zijn en ze heeft de top van de berg bereikt!

Ik dacht een rustige dag tegemoet te gaan omdat het zondag is, en er dus niet gewerkt wordt. Ik at brood met ei en startte de dag met reepjes knippen van een grote papierrol voor toiletpapier. De rode ridders zijn aangekomen bij Marie, dus niet ideaal in zo'n omstandigheden en zonder toiletpapier. Ik genoot van de ochtendzon. Daarna wou ik de containers graag vanbinnen bekijken. Ik moest de vroedman Abara overtuigen en wat ik zag was erger dan verwacht. De grond van de container was bezaaid met medisch materiaal zoals handschoenen, verbanden, schorten... Alles kapot gebeten door muizen en ander ongedierte (vermoedelijk termieten). Al het materiaal was beschadigd. Ik uitte mijn ongenoegen maar kreeg hier weinig reactie op. Ze weigerden er iets mee te doen en stuurden me door naar de woreda met mijn bevindingen. Ik zal dit niet enkel aan de woreda moeten melden maar ook aan de vzw, en dat bevalt me minder. Al het materiaal komt vanuit Belgie en verzameld door giften.

De andere container was gevuld met groter materiaal, zoals een tiental rolstoelen, noodgenerator, 2 kasten, dozen met operatiemateriaal en medicatie die ik meteen weggegooid heb omdat het over datum was. Ik zei hen dat ik het materiaal zou verdelen over de andere medische centrums in de omgeving maar dat beviel Abara niet. Hij zei me dat de materniteit zou uitbreiden naar het grootste medisch centrum in de regio en dat ze dat materiaal nog zouden kunnen gebruiken. Ik had daar mijn twijfels over maar hij bleef voet bij stuk en sloot meteen de container. Deze container zal waarschijnlijk gesloten blijven tijdens mijn verblijf. Al hoop ik daar nog iets op te vinden. Ik zal blij mogen zijn als ik de andere kan leegmaken. Ik verwacht een groot kampvuur deze week!
Ik ledigde nog onze kamer en smeet heel wat onbruikbaar materiaal weg.

Abara zei me terloops dat er een vrouw zou bevallen, maar dit drong niet meteen door tot hij plots riep "workclothes, now!" dus ik trok meteen een lange broek, mijn schort en sandalen aan. De ambulance kwam aangereden en in plaats dat er een vrouw uit sprong, moest ik erin! Samen gingen we naar de bergen, 15min verder rijden om de vrouw op te halen. Het was de ambulance van Sobeya. Toen we aankwamen moesten we nog even klimmen om het huis te bereiken. Ik hoorde een vrouw roepen. We vonden haar op een rieten bed en droegen de vrouw naar beneden, haar vruchtwater brak in onze armen. Het zou snel moeten gaan. Een helse rit dus terug naar het ziekenhuis! Toen we aankwamen plaatsten we haar meteen op de tafel. Ik deed mijn handschoenen aan en ik mocht even voelen in de vagina waar ik meteen het hoofdje voelde. Ik probeerde via een hoorbuis de het hartritme van de baby te horen, tevergeefs,  ik hoorde enkel de hartslag in mijn keel! Enkele minuten later werd het hoofdje zichtbaar en kwam het nog geen minuut later helemaal naar buiten. Alles ging zo snel. Met mijn geklungel glipte het kindje bijna uit mijn handen maar kon het nog net op de moeder leggen. Abara sneedt de navelstreng door en ik zag dat het een meisje was. Ze werd meteen op de weegschaal achtergelaten en we begonnen met de nabevaling. Ik moest de buik goed masseren, de mama moest hoesten en persen. Abara trok voorzichtig aan de navelstreng. Na ongeveer 20min kwam de placenta helemaal eruit. Abara gaf heel wat uitleg. Ik nam het kindje vast in mijn armen en gaf het toen over aan de mama. Ik deed een mutsje cadeau dat mijn mama had gebreid en ik kreeg glinsterde mama ogen terug. Omdat Marie er niet was kon ik mijn geluk niet meteen delen. Ik sprong naar buiten en danste even mee met de familie die ondertussen was aangekomen. Ik belde meteen even naar huis en werd toch een beetje emotioneel. Het was een heel speciaal moment. Mijn avontuur in Ethiopie is nu al geslaagd!

Ik bracht heel wat tijd door bij de mama en de baby. In de namiddag nam ik wat tijd om Abid computer les te geven. Marie en ik hadden 3 laptops mee. Ik startte met de basis; opstarten en uitschakelen van de computer en een wordbestand openen en opslaan.

Marie kwam rond 15u terug van haar tocht. Ze zag er vermoeid uit maar nam haar meteen mee om de baby vast te nemen. Na de fotoshoot, namen we een badje buiten in de zon. Ohja, we waren even op chirokamp en dat deed deugd!

We vertelden over onze dag en aten een broodje met gebakken banaan en choco. We waren van plan Abid uno te leren omdat Tekle en Abara naar een huwelijksfeest gingen. De moeder ging op een draagbarry naar huis. Abid, Marie en ik zaten buiten nog wat te genieten van de ondergaande zon toen er 2 jongens aankwamen. We begrepen het niet goed maar gingen mee met Abid. 1 van hen deed zijn sjaal uit en er bleek een stuk uit zijn oor te ontbreken. Abid ontsmette het meteen en Marie en ik assisteerden haar. Er was heel weinig licht en ik liep achter mijn koplampje die het na 5min al begaf. Dan maar met het licht van onze gsm. Het oor werd genaaid en hij kreeg medicatie mee. Hij zou gedurende 3 dagen elke dag moeten langskomen om de wonde te reinigen. Hij zou hiervoor 64birr betalen, wat overeenkomt met €2,78.

De bewogen dag eindigde voor ons , of dat dachten we toch. Net voor we naar ons kamer gingen kwamen Tekle en Abara aan. Zij waren in feeststemming. Er was duidelijk veel towa (plaatselijke drankje met alcohol) gedronken . Tekle danste als een duracel batterij en Abara als een vertraagde robot de nacht in! Hilariteit alom en we maakten er ons eigen nurse-kelat-party van!