Ze kwamen vrijdagavond in het donker aan nadat de legerpost ons vlot lieten doorgaan op de weg van Adigrat naar Sobeya. Deze keer geen spionnen of Eritrese bommen op de weg. Met heel wat eten in de koffer, valiezen en medisch materiaal dat ik kocht in Mekele, werden we hartelijk onthaald in Kelat.
De eerste dag kon mijn papa meteen zijn werkhanden naar boven halen om te helpen met de techniekers. Wel, hij verbeterde eerder de techniekers want een schroef indraaien ging al de foute kant op. Tekle, de verpleger bleef maar herhalen hoe goed ze hun werk deden. Ik denk dat hij vooral blij was dat er eindelijk mensen waren die de kleine mankementen in het ziekenhuis kwamen herstellen. Zo werd er ook in elke ruimte een licht geïnstalleerd. Gedaan met de gsm lichtjes 's nachts om wonden te naaien.
Volgens Abara zitten ze soms een maand zonder elektriciteit dus gaan we zorgen dat de noodgenerator wordt geïnstalleerd. Ondertussen kregen de verpleegkundigen elk een koplamp om tijdens de zorgen het licht te laten schijnen in de duisternis.
Mijn ouders zijn geschokt van het vele geweld. Tekle vertelt ons dat dit vooral een probleem is in Kelat. Elke nacht zijn er slachtoffers van geweld, ook kinderen. Een week geleden is er nog een jongeman gestorven na een schotwonde in de buik. Het is een zorgwekkende situatie hier.
Tesfalem vertelde ons ook een verhaal. Op een trouwfeest werd er zoals vaak veel gedronken. Het is de gewoonte dat er met een geweer in de lucht wordt geschoten. Een man had dit gedaan maar hij had zijn geweer op automatisch gezet. Hij smeet het geweer op de grond en dit begon ongecontroleerd in het rond te schieten. 3 mensen stierven en vele mensen werden gewond die normaal feestelijke nacht. Omdat de man had gedronken en iedereen van de families wist dat het een ongeluk was, kreeg de man 6jaar in plaats van 25jaar celstraf.
De 2e nacht werden we gewekt door lawaai en een bericht van Abara "come now! Person in clinic!" Ik sprong in mijn witte schort en liep naar buiten. Ik hoorde een vrouw schreeuwen en zag 2 andere vrouwen buiten zitten.. Ik maakte mijn ouders wakker en zei hen dat er een bevalling zou zijn. Ik hielp Abara met de bevalling en het moment dat mijn mama binnen kwam overhandigde ik haar de baby. Ik hielp met de nabevalling en mijn ouders ontfermden zich over het pasgeboren meisje. Een mooi beeld en ik dacht aan Roxanne, de dochter van mijn broer die ondertussen 3weken oud is.
Op zondag toonde ik samen met Tekle de omgeving aan hen. We klommen de bergen in, kochten sla en groene pepers bij een jonge boer, gingen naar de buurtwinkel en dronken een frisse pint in het plaatselijke café. Ze deden hun ogen open maar achteraf ook hun darmen na al de koffie en het heerlijke eten die Abid voor ons maakte.
Eén ontmoeting zullen we allen niet snel vergeten. De leerkracht van de lagere school die ik eerder aan de splitsing van Sobeya en Adigrat had ontmoet kwam naar het ziekenhuis voor huiduitslag bij een kindje. We gaven haar uiercreme mee dat ik had gekregen van een collega van mijn mama. Als bedanking werden we uitgenodigd bij haar thuis voor koffie. We deden dit de volgende dag net nadat de les eindigde. We mochten nog het eindlied van de dag van alle leerlingen bijwonen. Het ritueel was prachtig om te zien en te horen. De huisjes van de 4 leerkrachten lagen net naast de school. De vrouw heeft een zoon en dochtertje. Ze maakte meteen koffie klaar en 2 andere leerkrachten kwamen ook in het huisje zitten dat bestond uit een bed, tafel met kookmateriaal en enkele posters aan de muur. Ze vertelde over haar werk, over haar man die in het leger zit en ze enkel ziet op feestdagen, haar leven in Kelat... Maar wat me het meest heeft aangegrepen was het verhaal van haar familie. Haar ouders wonen in Eritrea en ze heeft sinds de onafhankelijkheid hen nooit meer gezien of gehoord. Haar broers en zussen wonen in een vluchtelingenkamp aan de soedanese grens. Ze blijven daar zonder uitzicht naar een beter leven. Ze is ontroerd als mijn papa de volgende dag afscheid komt nemen en een pakje koffiebonen geeft. Voor ons iets kleins maar voor haar een groot gebaar. Ik zal hier nog langskomen.
Het waren maar 4 dagen maar voor zowel mijn ouders als voor het ziekenhuis hebben deze dagen een blijvende impact. De hulp in het ziekenhuis, mijn papa die het kookfornuis van Abid herstelde, mijn mama die hielp met de geboorte van een baby en de grote kuis deed...
Voor mijn papa zit het bezoek er op, al had hij graag nog blijven hangen. Voor hij terug vertrekt naar ons Belgenland gaan ze nog even de wijde wereld verder verkennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten