Ik zag op Al Jazeera, het enige verstaanbare nieuws dat ik kan bekijken, dat een co-piloot opzettelijk een vliegtuig liet neerstorten. Hij nam 150 mensen mee in zijn dood. Kunnen we zoiets ooit begrijpen?
Ik zat vanmiddag samen met Tesfalem en zijn chauffeur. Ze merkten mijn bedrukte blik op. In het Westen is zelfmoord een veelvoorkomend probleem. Het komt door de druk die we onszelf opleggen. We werken te veel, hebben tijdsgebrek en verwachten te veel van onszelf en van anderen. Dit zou hier anders moeten zijn. Volgens Tesfalem is er maar 1 zelfmoord per jaar in Ethiopië?! Ik merk op dat hier minder uren op een dag worden gewerkt. Wat vandaag niet is, kan morgen. Ik zou hier minder stress moeten hebben, maar door hun manier van werken, heb ik het gevoel dat niets vooruit gaat. Ik ben dus vaak teleurgesteld. Ook een Ethiopische boer panikeert wanneer het regenseizoen uitblijft. Een marktkramer krabt ook in zijn haar als zijn groenten niet worden verkocht. Wat men ook beweerd, hier is er wel stress. Het is de manier om er mee om te gaan dat het verschil maakt.
Gisteren heb ik de hele dag proberen de Woreda-water-office te bellen om informatie te verkrijgen over het waterprobleem. Vandaag ben ik in Mekele om dit aan te kaarten in het region water resource office. De woreda had me beloofd dat de nodige documenten klaar zouden liggen in Fatsi deze ochtend. Door de gekende vervoerproblemen ben ik pas rond de middag in Fatsi. De papieren liggen niet klaar en ik zal enkele uren moeten wachten. Uiteindelijk krijg ik een brief met 5 zinnen mee. Ik hoop dat het sterke woorden zijn!
Het was de afspraak dat de woreda health office gisteren zou langskomen om de container leeg te halen en het medisch materiaal te verdelen over de andere gezondheidscentrums. Behalve een vrouw die in shock was omdat ze terug zwanger was, heb ik weinig mensen gezien in het gezondheidscentrum. Ik kreeg enkel te horen dat ze in een meeting waren en niet konden antwoorden op mijn telefoontjes. Alle hulp die ze me vorige maand hadden beloofd, is verworpen. Dit is typisch Afrika maar zo geraak ik geen stap vooruit. Ik kan enkel maar blijven zeggen tegen mezelf dat ik moet volhouden en dat ik het doe voor de mensen van Kelat. Een emotioneel telefoontje met de voorzitster van de vzw, Rishan heeft me terug moed gegeven.
Een frisse pint en injera als lunch smaakte. We zaten op een terras langs de weg op enkele kilometers van de Eritrese grens. Er kwam een grote vrachtwagen toe met een tankwagen. Ik had langs de weg naar Fatsi ook al een hele rij tankwagens zien staan. Er was al militaire activiteit te zien bij mijn aankomst 2 maanden geleden, maar de beweging die nu aanwezig is, is opmerkelijk. Ik vroeg uitleg maar Tesfalem zei "It's just to practise. They have to do it somewhere. Don't worry." Ik was niet gelukkig met dit antwoord en brandde van nieuwsgierigheid. De chauffeur vertelde me dat er 2 weken geleden een explosie of schoten zijn gehoord geweest aan de kant van Eritrea. Ze vermoedden dat Eritrea zich klaar maakt om aan te vallen en het Ethiopisch leger staat paraat om in de tegenaanval te gaan. Toch geloven ze hier niet dat er een oorlog zal komen. Ik neem mijn camera om de tanks op de gevoelige plaat vast te leggen. Ik word meteen op de vingers getikt want dit zou kunnen aanzien worden als spionage. Ik voelde me niet meteen aangesproken. Als ik de tank van dichtbij wil bekijken, komen er enkele soldaten bij mij staan. Ik vraag of ik de tank even vanbinnen mag zien maar buiten gelach krijg ik niet veel uit de soldaten. Een gesprek met hen is spijtig genoeg niet mogelijk door gebrek aan Engels. Wat als ik nu probeer om de grens te voet over te steken om met de Eritrese soldaten te praten. De chauffeur zegt dat dit zelfmoord is.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten